????????????????????
????????
????
علت اصلی دعوای خواهر _برادرها

همه چیز را با هم برابر نکنید: در یک خانواده، چیزی مانند همسانی کامل وجود ندارد. به یک بچه بزرگتر ضرورتا اجازه داده می شود تا کاری را انجام دهد، که خواهر یا برادر کوچکترش نمی‌تواند. به جای تلاش برای همسان کردن بچه هایتان، با آنها به عنوان افراد منحصر به فرد و خاص رفتار کنید.

حق تملک بچه هایتان را بدهید: اشتراک مهم است، اما نباید بچه‌ها برای تقسیم کردن هر چیزی تحت فشار قرار بگیرند. هر بچه‌ای باید چیزهای مختص به خودش را داشته باشد، که کاملا برای خودش باشد.نشست‌های خانوادگی را حفظ کنید: هفته‌ای یکبار با تمام اعضای خانواده دور یکدیگر جمع شوید، تا هر مسئله ای را بررسی کنید.

به هریک از اعضای خانواده فرصت دهید تا شکایت هایش را بیان کند، و سپس با همدیگر راه حل را پیدا کنید.

به هر کودک توجه جداگانه داشته باشید: ممکن است دشوار باشد که زمانی را با هر بچه ای به تنهایی بگذرانید، مخصوصا هنگامی که خانواده بزرگی دارید.

اما یکی از دلایلی که خواهر-برادرها از هم می‌رنجند، این است که آنها احساس کنند که توجه کافی از شما دریافت نمی‌کنند. برای اینکه فرزندانتان بفهمند که شما برای هرکدام از آنها ارزش قائل هستید برای هر بچه ای یکی یکی، وقت بگذارید.

روزهای خاصی را برای بردن دخترتان به خرید یا پسرتان به سینما دست و پا کنید. حتی توجه 10تا 15 دقیقه ای روزانه‌ی شما، باعث می شود بچه ها احساس خاصی داشته باشند.

زمانی که دعوای خواهر- برادرها غیرقابل کنترل می‌شود:

کاملا طبیعی است، که خواهر برادرها لحظه به لحظه با یکدیگر دعوا کنند. اما هنگامی که دعوا افزایش پیدا می‌کند، تا جایی که بچه‌ای از نظر احساسی یا فیزیکی قربانی می‌شود، لازم است که دعوا متوقف شود. ضریه پی در پی، گاز گرفتن یا رفتارهای زجرآور (مثل غلغلک دادن پی در پی، سر به سر گذاشتن، تحقیر کردن) انواع رفتارهای بد دخترهاست و توجیهی برای شما برای پادرمیانی است.

اگر نمی‌توانید خودتان خشونت را متوقف کنید، با پزشک متخصص اطفال کودکتان یا یک متخصص سلامت روان برای گرفتن کمک فوری مشورت کنید

علت اصلی ستیزه

معمولاً بچه ها موجودات معقولی نیستند – مخصوصا بچه های کوچکتر. بعضی اوقات مسئله کوچکی می تواند به دعوایی بزرگتر تبدیل شود و ارتباط همشیرها را به هم بزند.
توجه:

معمولاً بچه‌ها برای دریافت توجه والدین‌شان با هم رقابت می‌کنند. هرچه والدین پرمشغله‌تر باشند، بیشترین تقاضای بچه ها از آنها برای دریافت توجه آنهاست، و آنها کمتر می‌توانند به هر بچه تمرکز کنند. هنگامی که بچه جدیدی متولد می‌شود، ممکن است برای بچه (بچه های دیگر) سخت باشد که جایگاهشان در کانون توجه والدین را از دست بدهند. بعضی اوقات توجه والدین بر بچه ای که مریض است یا نیازهای ویژه ای دارد (مثلا به خاطر ناتوانی در یادگیری)، متمرکز می‌شود. اگر کودکان احساس کنند که نادیده گرفته شده‌اند، بدرفتاری می‌کنند تا توجهی را که می‌خواهند، به دست آورند.

اشتراک: اکثر خانه‌ها امکانات نامحدودی ندارد. این بدین معناست که تمام خواهر- برادرها به ناچار مجبور خواهند بود، حداقل بعضی از امکانات را تقسیم کنند. دادن یک اسباب بازی یا دیگر دارایی های مورد علاقه به یک همشیر، می‌تواند سخت باشد، مخصوصا برای بچه‌های کوچکتر.شخصیت‌های منحصر به فرد: ممکن است فرزند بزرگترتان سرسخت باشد، درحالی‌که فرزند کوچکترتان آرامتر و درون‌گراتر باشد. تفاوت ها در خلق و خو، می‌تواند به درگیری منجر شود. همچنین تفاوت سن و جنس، می‌تواند منجر به دعوای همشیرها شود.انصاف و عدالت: معمولا بچه‌ها مانند وکیل های کوچک تقاضای انصاف و مساوات دارند و برای آنچه که احساس می‌کنند که حق طبیعی آنهاست، دعوا می‌کنند. ممکن است همشیرهای کوچکتر شکایت کنند، که خواهر بزرگترشان اصرار می‌کند که به کنسرت برود، و او مجبور است در خانه بماند، در حالی‌که خواهر بزرگتر ناله می‌کند که او باید از خواهر کوچکترش نگهداری کند، به جای اینکه با دوستانش بیرون برود. احساس رفتار غیرمنصف و حسادت های همشیر، می‌تواند منجر به خشم شود.
پیدا کردن یک تعادل خوب خانوادگی

ممکن است جیغ زدن شما را دیوانه کند، اما در حین دعوا بیرون باشید، البته تا هنگامی که بچه‌ای در خطر آسیب دیدن باشد. به فرزندانتان اجازه دهید خودشان مشکلاتشان را حل کنند. دخالت کردن مانع از یادگیری بچه ها برای کنترل دعوا می‌شود، و می‌تواند منجر به این شود که به نظر برسد، که شما بچه‌ای را بیشتر از دیگری دوست دارید – مخصوصا اگر شما یک بچه را همیشه تنبیه می‌کنید.