اختلال اضطراب اساسی ( GAD )
اختلال اضطراب اساسی یکی از اختلالات اضطراب است که با نگرانی زیاد و پایدار همراه است.

کسانی که به این اختلال مبتلا میشوند، نگرانی زیادی را که علت واقعی و بیرونی برای آن وجود ندارد ، تجربه میکنند.

این نگرانی غلو آمیز معمولا در مورد سلامتی، پول، کار، افراد فامیل یا موضوعاتی مشابه است. یعنی همان موضوعاتی که همه ما گاهی بطور طبیعی و منطقی و در حد نرمال در مورد آن ها نگران میشویم.

اما در فرد مبتلا به اختلال اضطراب اساسی، گاهی حتی فکر کردن به این که چطور روز را شروع کنیم، موجب ایجاد اضطراب در فرد میشود. این افراد نمیدانند چگونه این ” سیکل اضطراب” را متوقف کنند و احساس میکنند که کنترل آن، بسیار فراتر از توانائی آنان است.

از نظرمیزان شیوع، تحقیقات نشان داده است که در جامعه امریکا 1/3 در صد جمعیت ( معادل 8/6 ملیون نفر ) از این اختلال رنج میبرند.

زنان 2 برابر مردان به این اختلال مبتلا میشوند.

اختلال اضطراب اساسی در تمام طول زندگی احتمال وقوع دارد، اما احتمال بروز آن در بین دوره کودکی و میان سالی بیشتر است. متوسط سن مبتلایان، 31 سال است.

در مورد منشاء این اختلال، هرچند علت یا علل اصلی آن تا کنون به طور دقیق شناسائی نشده است، اما شواهدی وجود دارد که نقش عوامل بیولوژیک، سابقه خانوادگی و تجربیات زندگی در این اختلال را روشن میسازد. خصوصا آن دسته از تجربیات و اتفاقاتی که پر استرس هستند.

این افراد دردوره هائی که سطح اضطرابشان پائین باشد، امکان کار و فعالیت بطور طبیعی را دارند، اما در دوره هائی که این اختلال جدی است، ممکن است آنان مشکل جدی برای انجام فعالیت های روزانه داشته باشند.

آنها نمیتوانند استراحت کنند و برای تمرکز کردن مشکل دارند . همچنین برای به خواب رفتن و یا در خواب ماندن مشکل دارند. خستگی، سردرد، گرفتگی عضلانی، مشکل بلعیدن از نشانه های معمول این اختلال میباشد.

این اختلال به تدریج و به آهستگی پیش میرود و نشانه های آن در طول زمان میتواند افزایش یا کاهش پیدا کند.

برای درمان این اختلال نخست باید با پزشک خود مشورت کنید و نشانه ها را با او در میان بگذارید. پزشک شما با آزمایشاتی مطمئن میشود که ناراحتی شما دلیل فیزیولوژیک ندارد و در این صورت شما را به روانپزشک ارجاع میدهد.
اختلال اضطراب اساسی معمولا با دارو درمانی یا روان درمانی و یا ترکیبی از هر دو روش درمان میشود.

در روان درمانی از روش رفتاردرمانی شناختی استفاده میشود. این روش به افراد مبتلا می آموزد که به شکل متفاوتی فکر کنند یا رفتارکنند و به موقعیت ها پاسخ دهند که نهایتا موجب میشود تا کمتر احساس اضطراب کنند.

دارو درمانی شامل تجویز دارو های ضد اضطراب و یا ضد افسردگی میشود. داروهای ضد اضطراب معمولا به طور موثر عمل میکنند و انواع مختلف دارند، اما قاعدتا نباید برای مدتی طولانی مصرف شوند.

کمک فرد مبتلا به خود:

روش های مدیریت استرس و مدیتیشن میتواند به مبتلایان GAD کمک کند و یا عوارض ناشی از درمان را کنترل کند. همچنین مطالعات نشان میدهد که ورزش اروبیک در آرام سازی افراد ، موثر بوده است.

فرد مبتلا باید از مصرف کافئین ( چای، قهوه، نوشابه گازدار، شکلات ) خودداری نماید. همچنین از مصرف داروهای بدون نسخه و یا داروهای گیاهی باید خودداری نمود. ورزش و تغدیه مناسب توصیه میشود و مهم تر این که پس از هر واقعه ای در زندگی که به ضربه روحی منجر میشود، به پزشک خود مراجعه نمائید.

نقش خانوده فرد، دردرمان این اختلال بسیار اهمیت دارد. بهتر است که خانواده، پشتیبان فرد مبتلا باشد، ولی از ارائه روش های درمانی خودداری نماید.