برخی همسران تصور میکنند داشتن حریم خصوصی در رابطه همسران بیمعناست و برخی چنان حریمی برای خود قائل هستند که گویی ازدواج نکردهانداما واقعاً حد تعادل کجاست؟
وقتی صحبت از لزوم حریم خصوصی در روابط میان فردی میشود، همه موافق هستند؛ اینکه هیچ فردی به ما نمیتواند آن قدر نزدیک باشد که همهی اسرار درونیمان را با او در میان بگذاریم. اصلاً در میان گذاشتن تمام آنچه در درون ما میگذرد و یا مسائلی که برای ما پیش میآید به یک نفر با عقل نیز سازگار نیست. اما اگر صحبت به لزوم حریم خصوصی در روابط همسران برسد، برخوردها متفاوت میشود. برخی چنان موضعگیری میکنند که گویی وجود حریم خصوصی در رابطه همسران قدم اول طلاق و یا حداقل قدم اول طلاق عاطفی است. البته از حق نگذریم در مقابل نیز برخی چنان از لزوم حریم خصوصی در رابطه طرفداری میکنند که گویی میخواهند همسران را به دو نفر با داشتن رابطهای در حد همکاری سوق دهند. اما حد میانه و نقطه تعادل در این بین کجاست؟
همیشه برخوردهای همراه با افراط و تفریط از آنجایی ناشی میشوند که افراد باورهای اشتباهی در مورد موضوع دارند. در رابطه با موضوع داشتن حریم خصوصی در رابطه همسران نیز داستان به همین منوال است.
متاسفانه باورهای غلطی در این مورد وجود دارد که به موضعگیریهایی غیرمنطقی منجر میشود.
❌«ازدواج شریک شدن در همه ابعاد است. پس حریم خصوصی در روابط همسران بیمعناست.»
❌«وجود حریم خصوصی نشاندهنده عدم اعتماد همسران به هم است. »
❌«من هم دوست همسرم هستم، هم همسر او، او نیازی به داشتن حریم خصوصی ندارد. »
❌«من حریم خصوصی خودم را دارم، اگر همسرم نمیخواهد حریمی برای خود قائل شود، مشکلی نیست.»
❌«حریم خصوصی من، پیش از ازدواج با بعد از آن تفاوتی ندارد.»
❌«حریم خصوصی برای تمام همسران یکسان است.»
❌«از ابتدا تا انتهای ازدواج حریم خصوصی همسران یکسان است.»
https://telegram.me/psysh
www.psysh.ir
مهدي شاهمرادي
روانشناس باليني
@PsychologistShahmoradi